Sergeant Sparrow (Daniel Peacock) [Herne's Son]

desertrat

Postacie epizodyczne są wielkim atutem RoS. A wśród nich bryluje mym skromnym zdaniem, niedoceniany nieco Sergeant Sparrow z Herne's Son Part 2. Jego konwersacja z Gisbournem, z ciągłym przekręcaniem nazwiska tegoż ostatniego, to mistrzostwo świata.No i ten stoicki spokój nad piwnicą w którą Guy właśnie wleciał... Bajka !

Trufla · Wysłany: Wto 11:28, 08 Lut 2011 Temat postu:

Facet jest świetny! Jest to jedna z moich ulubionych scen - kuzyn Ambroży i kuzyn Sparrow rządzą zdecydowanie Razz

I ich olewanie Gisbourna, no i scena z wpadaniem Gisbourna do piwnicy
Very Happy

BlackMoon · Wysłany: Wto 19:18, 08 Lut 2011 Temat postu:

Sparrow i Ambroży rządzą! Laughing

Hound of Lucifer · Wysłany: Wto 21:04, 08 Lut 2011 Temat postu:

Wspaniały przykład odwiecznego żołnierskiego olewactwa Smile

Saburzanka

Bardzo mi się podoba w RoS pewien smaczek - lekkie skręcanie w stronę GWARY. Wyraźnie słychać, że kuzyni Wróbel i Ambroży mówią inaczej niż Gisburne* - tak samo, jak widać, że Lichfield to prowincja.

Trochę już pisałam o luzackim sierżancie, więc teraz niech przemówią obrazy. Startuję, wzorując się na Vesilene, żeby znów nie popaść w dygresje...

Sparrow, Sparrow, Sparrow... Czemu ty żeś Sparrow, skoroś jest Peacock?

Nie wiem, co mam z nim zrobić. Nie wiem. Zrobię mu zdjęcia.

Młody wróbelek:

Dojrzały już wróbel bojowy pod wodzą Robina Hooda:

Figlarny wróbelek z chętną wróbliczką:

I - na prośbę forumowych pań - wróbelek oskubany z piórek:

Ale ma fajne pieprzyki na szyi! Niestety, Truflo, ma też dołek w brodzie. Bardzo sympatyczna buzia, choć w mrocznym, barbarzyńskim typie.

Znakomity aktor komediowy. Tak samo, jak Ivan Steward, czyli kuzyn Ambroży. Tylko, że ten drugi ma już zupełnie odjechane oblicze. To twarz umysłowego pomieszańca z jakiegoś średniowiecznego tryptyku.

*W odcinku "Pan drzew" mamy to samo - scena: przesłuchanie lokalnych gajowych przez Sir Gajowego Gwidona. Ich przywódca mówi czymś w rodzaju gwary. Kapitalnie międli słowa w buzi, starając się zachować spokój przy pieklącym się, wyraźnie językowo 'wyższym' Gwidonie. I te wielkie, naiwne, niebieskie oczy!