Much (Peter Llewellyn Williams)

vesilene · Wysłany: Pią 21:11, 07 Lis 2008 Temat postu:

Zgadzam się w 100% z Lady Wolfshead.

Much miał inny niezwykle wrażliwy umysł. Robin go niemal wychowywał, zastąpił ojca i matkę. W każdej dobrej historii następuje rozwój postaci. I postać Mucha w historii Robin Hooda była właśnie jedną z nich. Zauważcie, jak nadzwyczajnie radził sobie walcząc u boku Roberta. Nie wymachiwał już nieudolnie jakimś drągiem, ale fachowo strzelał z łuku. Zauważyłam też spory wzrost jego umiejętności muzycznych. Chociaż w szczytowej fazie rozwoju jego talentu w tle leciała muzyka... Clannad Very Happy

ladyMarian · Wysłany: Pią 23:13, 06 Mar 2009 Temat postu:

Ja też w gruncie rzeczy lubię Mucha i na pewno nigdy mnie nie irytował. Zawsze zastanawiałam się, czy jego ... hmm. specyficzne zachowanie wynikało z pewnego stopnia niedorozwoju, czy też raczej było wynikiem życia z dość prymitywnych warunkach, które akurat na jego osobowość nie wpłynęły najlepiej (jakby się zastanowić, to wielu wiejskich chłopaczków, wychowanych w ciemnocie i zaobonie, mogło prezentować podobny poziom intelektualny). Myślę jednak, że coś z nim nie do końca było w porządku, bo nawet w pierwszym odcinku Guy zapytał, czy on jest zdrowy Very Happy

Poza tym jednak warunki jego rozwoju nie były aż takie tragiczne, wychowany został na pewno przez kochającą rodzinę.
Nie uważam jednak, żeby biednego chłopca należało od razu skreślać z tego powodu - jak ktoś już wcześniej napisał, jego oddanie, lojalność i dobre serce rekompensowały inne.. braki. I Robin mógł dzięki niemu pokazać dobre serce i bezwarunkową miłość Smile

Morgana · Wysłany: Sob 15:22, 07 Mar 2009 Temat postu:

Moim zdaniem przykład drużyny Robina miał uczyć tolerancji, poszanowania dla człowieka jako takiego, zrozumienia "inności". Much chyba jest troszkę opóźniony w rozwoju i cała banda o tym wie, toleruje i chroni go.
Nie tylko banda zresztą wie o jego "inności", bo choćby Guy w bodajże "Siedmiu rycerzach" nazywa Mucha półgłówkiem...

vesilene · Wysłany: Sob 16:16, 07 Mar 2009 Temat postu:

Odcinek Adam Bell:

Sheriff do Roberta: Twój półgłówek za mojego chłopaka. Wymiana nastąpi tutaj za dwa dni o zmierzchu. Smile

A co do Gisburna... Phi... Przyganiał kocioł garnkowi Twisted Evil

A tak poważniej, to ja przypuszczam, że Much miał autyzm. Chociaż niezbyt dobrze orientuję się w tego typu zaburzeniach, więc mogę się mylić.

Trufla · Wysłany: Sob 18:38, 07 Mar 2009 Temat postu:

E tam - jaki autyzm?Był trochę wolniejszy tylko w myśleniu Very Happy

ladyMarian · Wysłany: Sob 22:00, 07 Mar 2009 Temat postu:

Tak, zgadzam się z Morganą - sklad bandy ma pokazać, że pewne wartości - jak przyjaźń, zrozumienie, akceptacja, są ponadczasowe i mogły się zdarzyć nawet w średniowiecznej, pełnej kontrastów Anglii.

Natomiast jestem pewna, że Much nie mial autyzmu, bo ogólnie jest to bardzo poważny rodzaj upośledzenia, ktory uniemożliwia samodzielne funkcjonowanie, i w ogóle kontakt z chorą osobą. Może zdarzają się lżejsze przypadki, ale chyba i tak wyglądaja one poważniej niż Much Smile

Hound of Lucifer · Wysłany: Sob 22:07, 07 Mar 2009 Temat postu:

Niektórzy tutaj są dla Mucha zbyt surowi Wink

Po prostu zwykły wiejski średniowieczny nastolatek, z IQ troszkę poniżej średniej, mało rozgarnięty... ale choroby bym u niego nie szukał Wink

borzi · Wysłany: Pon 1:30, 09 Mar 2009 Temat postu:

Jak tak czytam to wydaje mi się że większość z Was nie lubi 3 serii(albo nie pamięta)
Smile

Może chłopak inteligencją nie imponował ale jego walka z żołnierzami na początku chyba "Adama Bella" pokazuje że postać znacznie się rozwinęła.
Nawet w 1 i 2 serii są takie odcinki że był niezbędny i gdyby nie jego hm...
brak inteligencji nie byłby tam gdzie był jak banda go potrzebowała.

vesilene · Wysłany: Pon 18:22, 09 Mar 2009 Temat postu:

No przecież napisałam, że się wyraźnie rozwinął. Umysłowo ciężko stwierdzić. Na pewno spoważniał, zwłaszcza po śmierci Robina nr 1. Fizycznie bardzo wyraźnie, muzycznie z pomocą playbacka - generalnie ogólnie, jak każdy dobra postać protagonistyczna w każdym dobrym/nie dobrym filmie/serialu podlega zmianie osobowości.

Co do choroby, no to dobra, może przesadziłam. Może tylko miał zgagę i zepsute zęby Smile

borzi · Wysłany: Śro 4:01, 11 Mar 2009 Temat postu:

sorry vesilene
napisałem wiekszość a nie całość
pozdrawiam

Dryden · Wysłany: Śro 20:11, 03 Cze 2009 Temat postu:

Sailor · Wysłany: Czw 15:32, 04 Cze 2009 Temat postu:

Dryden · Wysłany: Czw 19:28, 04 Cze 2009 Temat postu:

Sailor · Wysłany: Czw 20:27, 04 Cze 2009 Temat postu:

oczywiście, że płakałam...bo wczułam się w sytuację Marion ale podziwiam jej opanowanie
po prostu przez cały serial identyfikowałam sie z Marion tak jak ktos np. z Robinem lub Willem

i masz rację...głupio by wyglądało gdyby obydwoje płakali a Marion pokazała, ze jest godną towarzyszką Robina i "ma odwagę by zostać przy życiu"

trochę to dla nie dziwne, że facet płacze na filmach ale...+ dla ciebie Very Happy

bo to oznacza, że serial ma wielką siłę oddziaływania

Dryden · Wysłany: Czw 20:54, 04 Cze 2009 Temat postu:

Sailor · Wysłany: Czw 21:12, 04 Cze 2009 Temat postu:

no tak, wiek robi swoje a jak się ogląda cos bardzo często to już mzna się do tego przyzwyczaić

ja rzadko kiedy płaczę na filmach, "The Greatest Enemy" to jeden z nielicznych seriali/filmów na których płakałam ( i proszę nie myśleć, że nie jestem wrażliwa - po prostu muszę "czuć" film i postaci, a jestem bardzo wybredna pod tym wzgledem, to samo dotyczy książek)

szkoda, że nie pamiętam swojej reakcji z dzieciństwa na ten odcinek, a płakałam na nim całkiem niedawno (przy kolejnym maratonie z RoS) chociaż rocznik ten sam co Ty Cool

Dryden · Wysłany: Czw 22:12, 04 Cze 2009 Temat postu:

Serial oglądałem jako mały chłopiec; zdaje się, że 5-letni, gdy ten serial leciał, w weekend (chyba w niedzielę) i całe podwórko wtedy pustoszało. Na pewno płakałem, bo coś mi świta, że mnie rodzice pocieszali po tym odcinku.

Drugi raz oglądałem ten odcinek będąc w szkole podstawowej. Nagrywałem na kasety video. Przy "Największym wrogu" - przyznam - ryczałem. Wykasowałem ten odcinek później. Smile

Nie emitowali wtedy dalszych serii z blondasem o ile dobrze pamiętam.

Trzeci raz - leciał, gdy byłem już w liceum, ale już wtedy zgrywałem twardziela i nie wypadało płakać. :]

Po latach wróciłem do tego serialu. Kupiłem DVD. Byłem bodaj równie zachwycony jak wtedy, gdy oglądałem go po raz pierwszy. Przyznam, że byłem mocno wzruszony. Z jednej strony wydarzenia na ekranie, z drugiej - po obejrzeniu odcinka za odcinkiem - obudził się we mnie znowu chłopiec. Smile

Pamiętam, że płakałem także na "Spartakusie" i "Braveharcie". Chyba losy tego typu postaci, buntowników, ich śmierć w imię wolności mnie po prostu wzruszają. Ich śmierć musi iść w takt dobrej, klimatycznej muzyki. Inaczej - ze wzruszeń nici.

Edytnę jeszcze bo offtop się zrobił. Pewnie wiecie, że aktor grający Mucha ma w rzeczywistości nie rude, a ciemne włosy. Smile

przykuta · Wysłany: Sob 10:55, 27 Cze 2009 Temat postu:

BAJODEK11 · Wysłany: Pon 19:47, 11 Sty 2010 Temat postu:

Much . chyba najmniej go lubię ze wszystkich lecz bez niego niebylo by to samo jak każdy dodawał klimat temu serialowi .Nie lubię tego jego fryzury
nie wiem czemu

Kacha739 · Wysłany: Nie 20:19, 23 Maj 2010 Temat postu:

Much jest w bandzie, żeby dzieciaki i młodzież zobaczyła, że można takich ludzi lubić, przyjaźnić się z nimi i najważniejsze zaakceptować. Ten serial był kierowany przede wszystkim do młodzieży więc taki Much był jak najbardziej potrzebny.